در پی حمله ائتلاف اسلام‌گرای موسوم به جیش‌الفتح(شامل احرارالشام، النصره شاخه القاعده به همراه دو گروه خارجی جند‌الاقصی و کتائب امام بخاری بعلاوه اجناد‌الشام، جیش‌السنه و دو گروه ارتش آزاد فرقه‌الوسطی و فیلق‌الشام) نیروهای وابسته به سپاه پاسداران مناطق قلعجیه، الحمیرا، تپه‌های القراصی و معراته را در جنوب حلب از دست دادند.
از دست دادن این میزان منطقه در فاصله کمتر از ۲۴ ساعت(که با ناکامی آنان در بازپس‌گیری مناطق قبلی از دست رفته نظیر شهرک العیس همراه شده است) بار دیگر نشان می‌دهد که ائتلاف ایران-اسد-روسیه تا چه حد در میدان نبرد آسیب‌پذیرند، در همان حال که در بیرون از میدان با بمباران مناطق مسکونی حلب و حومه‌ی آن، قهرمان بلامنازع کشتار و آوارگی غیرنظامیان سوری‌ به حساب می‌آیند.
به عبارت دیگر نیروهای وابسته به سپاه پاسداران در میدان جنگ اغلب موفقیت‌های خود را در مناطقی بدست آورده‌اند که طرف مقابل آن‌ها جوانان محلی مخالفان مسلح سوری‌‌ حضور داشته‌اند که عموما به دلیل توان نظامی ضعیف نه در تهاجم که در مناطق دفاعی متمرکز اند( نظیر تصرف مناطق جنوبی حلب از اکتبر ۲۰۱۵ به این سو که نیروهای سپاه پاسداران در برابر خود عمدتا مخالفان مسلح سوری موسوم به اتاق فتح حلب را داشتند). در عملیات تهاجمی اما تقریبا هر بار که سلفی‌جهادی‌های جنگجو و گروه‌های متشکل‌ وارد شده‌اند نیروهای وابسته به سپاه پاسداران علیرغم برخورداری از قدرت توپخانه و نیروی هوائی(دو امری که طرف مقابل از آن بهره ندارد)، از هم پاشیده و با دادن تلفات عقب‌نشسته‌اند.