اگرچه در دستگاه تبلیغات ائتلاف ایران-اسد-روسیه، جنگ حلب جنگ با «جهادی‌های خارجی» عنوان می‌شود، باید گفت که نبرد حلب یکی از بومی‌ترین صحنه‌های نبرد جنگ داخلی است و به جز گروه‌های اندک سلفی‌جهادی خارجی مرتبط با القاعده(نظیر حزب اسلامی ترکستان)، بدنه‌ی اصلی مخالفان(عادی و جهادی) را سوری‌ها تشکیل می‌دهند: چه در اتاق فتح حلب(با محوریت اکثرا متولدین شهر حلب و حومه) و چه در جیش‌الفتح(با اکثریت اعضا از ادلب و حماه).
در حقیقت مشکل اصلی نیز از همینجا ناشی می‌شود که بخش عمده‌ای از جوانان سوری(که برای سرنگونی بشار اسد سلاح به دست گرفته‌اند) در معرض اختلاط مستمر با رادیکالیسم افراطی و فرقه‌گرای جهادی‌ها رفته رفته به سمت ایدئولوژی آنان کشیده شده و در بلند مدت خطری بس عظیم‌تر از داعش ایجاد خواهند کرد. آن‌ها داعش نیستند که در نهایت همچنان وصله‌ای عراقی و خارجی به حساب آیند، آنان بخشی از بدنه‌ی جامعه‌ی سوری هستند که با سیاست‌های نسل‌کشی ائتلاف ایران-اسد-روسیه در محاصره‌ی شهرها و کشتار‌های فله‌ای غیرنظامیان، روزبه‌روز در مسیر فرقه‌گرائی و رادیکالیسم قرار گرفته‌اند.
این نسل از سوری‌ها هستند که می‌بایست توسط جامعه جهانی نجات داده شوند، ندیدن و رها کردن‌شان توسط غرب و یا رضا دادن به از میان برداشته شدن‌شان توسط ائتلاف ایران-اسد-روسیه به این خاطر که «هیچ گروه میانه‌‌ای وجود ندارد»، آن‌ها را در عمل محو نخواهد کرد؛ بلکه بدتر و خطرناک‌تر، آنان را به سمت گروه‌های که داعیه‌ی سرنگونی اسد و انتقام‌کشی فرقه‌ای دارند سوق خواهد داد. قریب ۵ سال از جنگ داخلی می‌گذرد و این بدنه‌ی سوری نه تنها از میان نرفته‌اند، بلکه با قدرت گرفتن هژمونی اسلام‌گرایان جهادی روزبه‌روز بیشتر رادیکال شده‌اند. آنان که جنگ داخلی سوریه را از دیرباز تعقیب می‌کنند به یاد دارند که زمانی در میانه‌ی سال ۲۰۱۲ بحث‌ها حول آن محور می‌چرخید که آیا کتائب فاروق حمص ارتش آزاد را می‌توان رادیکال دانست یا نه؟ چهار سال بعد، بحث‌های آن‌روزها بس ساده‌انگارانه به نظر می‌رسد؛ رادیکالیزم معنا و ابعادی هولناک به خود گرفته است و تا زمانی که اسد در کاخ ریاست‌جمهوری است و جامعه جهانی به اجرا شدن پروژه‌های عظیم شکنجه‌ی دسته‌جمعی سوری‌ها (نظیر محاصره حلب توسط ائتلاف ایران-اسد-روسیه) بی‌اعتنایی کند و کنار بایستد تا مردم سوریه زیر حملات هوائی و زمینی این ائتلاف و بر اثر قحطی و گرسنگی بمیرند، این روند ادامه خواهد یافت.
در حقیقت خواسته‌ی کمک از جامعه جهانی به این معنا نیست که به گروه‌های مخالفان سلاح بدهد یا از نظر مالی آنان را تقویت کند، بلکه باید ریشه‌ی بقای مشکل و علت اصلی جنگیدن آنان حل شود. تلاش عملی برای حفاظت از مردم سوریه (نظیر ساخت منطقه پرواز ممنوع) یا وارد کردن فشار موثر به ائتلاف ایران-اسد-روسیه جهت وادار آنان به خارج کردن اسد از قدرت است که می‌تواند نخستین گام‌ها در باب حل بحران سوریه و نجات نسل جوان سوری باشد.
* فیلم: جوان‌های سوری عضو گروه‌های زیرشاخه فتح حلب در لحظات آماده‌سازی قبل از عملیات شکستن محاصره حلب، ۲ و ۳ اوت ۲۰۱۶
