«وضعیت این کشور آرام بود و در دو سه روزی که ما در این کشور حضور داشتیم مردم به زندگی خود مشغول بودند.»
این سخنانی بود که چهار سال پیش علاءالدین بروجردی، رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس ایران، در فرودگاه تهران از سفر خود به سوریه بیان می‌کرد (http://goo.gl/VHV9AM). آنچه اما ناگفته باقی می‌گذاشت آن بود که در همان زمان دیدار وی با بشار اسد، در فاصله‌ی ۷ کیلومتری کاخ ریاست‌جمهوری دمشق در دامنه کوه قاسیون بزرگترین کشتار سازماندهی شده در تاریخ جنگ داخلی تا آن لحظه توسط ارتش سوریه در شهرک داریا در حال انجام بود.
در آن مقطع داریا که با تشکیل ارتش آزاد به محل اصلی سه هزار مخالف مسلح در غوطه‌ی غربی بدل شده بود، برای چندین ماه متوالی درگیری‌ها با ارتش سوریه را نظاره می‌کرد. روز ۲۱ آگوست ارتش سوریه با کلید زدن عملیاتی کل مسیرهای ورودی به شهرک را بست و به مدت ۶ روز با سلاح‌های سنگین و آتش توپخانه داریا را هدف گرفت. سپس نظامیان و شبه‌نظامیان آن با عقب‌نشینی مخالفان مسلح وارد مناطق مسکونی شدند و دستکم ۴۶۲ تن را در جریان این موشکباران و با اعدام‌های صحرائی در منازل خود کشتند.(لیست اسامی:http://goo.gl/aOYe0e) پس از آن با ذکر آنکه عملیات «پاکسازی» انجام شده است از شهرک بیرون رفتند. (نگاه کنید به گزارش سالانه دفتر حقوق بشر ایالات متحده: http://goo.gl/guVrDn و گزارشی دیگر اینجا: http://goo.gl/9dcWF9 تصاویر: هشدار دارای محتوای بسیار دلخراش +۱۸ http://goo.gl/28l4M4 آلبومی از تصاویر اجساد ۳۷۱ تن اینجا هشدار دارای محتوای بسیار دلخراش: http://goo.gl/YNSHxq)
به نظر می‌رسید پس از قریب شش ماه جنگ و عدم تسلیم، ارتش سوریه می‌خواست از داریا درس عبرتی برای تمام شهرهای مخالفان بسازد. این واقعه نقطه عطفی در رخدادهای پس از آغاز ناآرامی‌های این منطقه بود و هزاران تن از ساکنان پس از آن قتل‌عام از بیم جان شهرک را ترک کردند و راه کمپ‌های آوارگان شمال حلب را در پیش گرفتند. حکایت داریا در جنگ داخلی تازه اما آغاز شده بود.
عکس: گورهای دسته‌جمعی قربانیان، قبرستان شهرک داریا، نوامبر ۲۰۱۲