ترجمه مقاله موضع بخش سردبیری روزنامه گاردین بریتانیا پیرامون گروه داوطلب امداد شهری سوریه
«وقتی که بمب ساختمانی را نابود می‌کند و آوار و ویرانی به جای می‌گذارد، آن‌ها به جای پناه‌گاه‌ها به طرف مکان انفجار می‌دوند. با دستان خالی‌شان میان خرابه‌ها دنبال آدم‌ها می‌گردند و تلاش می‌کنند تا بازمانده‌های زخمی و شوکه و آنان که از ترس عذاب می‌برند را بیرون بکشند. می‌دانند که زمان زیادی است مردم عادی دیگر تلفات جانبی این جنگ نیستند و دقیقاً به هدف اصلی تبدیل شده‌اند. این امداد‌گران کلاه سفید‌های سوریه هستند؛ جمعیتی ۳ هزار نفری از داوطلبان محلی.
این افراد متشکل از خیاط، نجار، دانشجو یا مهندس، همه در زمانی که هلیکوپترها یا جنگنده‌ها بمب‌های بشکه‌ای، خوشه‌ای، بمب‌های کلر و فسفر را بر سر محله‌ها و بیمارستان‌ها می‌ریزند متعهد به نجات جان انسان‌ها هستند. در حالی که کمیته نوبل در حال آماده شدن برای اعلام نوبل صلح امسال است ، کلاه سفیدها مستحق توجه هستند.
در گرداب وحشت سوریه، یافتن چیزی که به اصول اولیه انسانی و یا حتی به کرامت بشری احترام بگذارد کار دشواری است. حکومت اسد با کمک دخالت‌های نظامی روسیه و همچنین گروه‌های وابسته به ایران درجات ناگفته‌ای از خشونت را نثار مردم سوریه کرده است. گروه‌های جهادی‌پیشرفت کرده‌اند و اغلب خلاء ناشی از حذف مخالفین میانه‌رو را که کمتر از تسلیحات و تجهیزات مناسب برخوردار بوده‌اند را پر کرده‌اند. مردم عادی در این میان گیر افتاده‌اند. در حلب ۳۰۰ هزار نفر در معرض بمباران‌بی‌امان هوائی هستند. به نظر می‌رسد که حکومت سوریه و روسیه می‌خواهند پیش از آن که رئیس جمهور جدید آمریکا قدرت را در دست بگیرد، حلب، آخرین سنگر مستحکم مخالفین را با خاک یکسان کنند. با حرفها‌ی نیش‌دار رد و بدل شده که جایگزین تلاش برای برقراری آتش‌بس شده‌اند، دیپلماسی کاملاً شکست‌خورده است.
این دورنمای فضایی است که کلاه سفیدها در آن فعالیت می‌کنند. گروه امداد و نجاتی که بودجه‌‌شان از طرف غرب تأمین می‌شود و افرادش ریسک بزرگی را به جان می‌خرند تا مردم عادی را نجات دهند و ماهیانه تنها ۱۵۰ دلار به عنوان حقوق دریافت می‌کنند. از زمانی که بمباران‌ها به روش مرسوم به «دومرحله‌ای» تغییر کرده‌اند خطر بیشتر شده، جنگنده‌ها اول بمباران می‌کنند و بعد برمی‌گردند تا گروه‌های امدادی را هدف بگیرند.
این داوطلبان به خوبی می‌دانند که سیاست قدرت‌های بزرگ در کنار اقدامات وحشیانه‌ی یک دیکتاتور است که سوریه را به این قهقرا کشانده است. هیچ توهمی ندارند و می‌دانند که برای پایان چنین کشتار بی‌سابقه‌ای در ده سال اخیر تصمیمات واقعی به آرامی اتخاد خواهد شد. کلاه سفیدها هر کاری از دست‌شان برمی‌آید انجام می‌دهند. کم‌ترین کاری که از دست غرب می‌آید این است که از آن‌ها پشتیبانی کند. جای تعجب نیست که بشار اسد این فعالین انسانی را با تروریست‌ها مقایسه می‌کند؛ او همه مخالفان‌اش را این‌گونه خطاب می‌کند.
اگرچه دستاورد کلاه سفیدها مثل قطره‌ای در اقیانوس است اما چیزی که نمایش می‌دهند بسیار عظیم است: مقاومت و شجاعت در برابر چشمان بربریت. آن‌ها یادآور دائمی این موضوع هستند که هدف بمباران‌های پیوسته روسیه و حکومت اسد در حلب مردم عادی هستند نه تروریست‌ها. نشان می‌دهند که اعمال شجاعانه فردی می‌تواند قدمی بزرگ در مقابله با بی‌تفاوتی باشند. آن‌ها تجسم روح مقاومت اجتماعی هم هستند، برخی از ایده‌های صلح‌آمیز تجمعات بزرگ سال ۲۰۱۱ را[در آغاز انقلاب سوریه] زنده نگه می‌دارند و در برابر ترس و وحشتی که حکومت ایجاد کرده نماد شجاعت و یکپارچگی هستند. مجامع بین‌المللی با ناکامی‌شان در محافظت از مردم سوریه در برابر قساوت‌های گسترده آنان را عمیقاً ناامید کرده‌اند. هیچ جایزه نوبلی نمی‌تواند این را پاک کند. اما از آن رو که نماد‌ها می‌توانند مؤثر باشند، کلاه سفیدها باید با این جایزه به رسمیت شناخته شوند.»
منبع: گاردین، ۵ اکتبر ۲۰۱۶ https://goo.gl/8eI1jq
