«برگردیم به این استدلال که اگر در دمشق و حلب نجنگیم، در شهرهای ایران باید بجنگیم. اسم این استراتژی «جنگ پیشگیرانه» است و اولینبار بوش آن را مطرح کرد. بوش میگفت ما -یعنی آمریکا- خارج از کشورمان میجنگیم تا درون مرزهایمان با ما نجنگند؛ ولی در حقیقت به نام پیشگیری از جنگ، جنگ راه انداخت و حتی آن را به داخل آمریکا و اروپا کشاند. روشن است که چون آمریکا ابرقدرت است و امکانات اقتصادی، علمی، فنی و نظامی گستردهای دارد، میتواند به نام تأمین امنیت خود، کشوری را در آن سوی کره زمین اشغال کند و درعینحال مردمش فشار اقتصادی زیادی را متحمل نشوند. درهرحال راهبرد جنگ پیشگیرانه از بُعد اخلاقی و انسانی فاقد وجاهت است؛ چون جنگ، جنگ است و فرقی بین انسانها نیست؛ یعنی خونِ یکی رنگینتر از دیگری نیست. کاخ سفید وقتی میگوید میخواهیم از جنگ درون خاک آمریکا پیشگیری کنیم، معنایش این است که در قیاس با آمریکاییها، جان دیگر مردم جهان، بهخصوص مسلمانان، ارزشی ندارد. پس اگر صدها هزار نفر در عراق یا سوریه کشته شوند، اهمیت زیادی ندارد، مهم آن است که در آمریکا کسی کشته نشود. به عبارت روشنتر، یک نوع نژادپرستی پشت استدلال جنگِ پیشگیرانه خوابیده است.
حال آنکه عمل اخلاقی آن است که از جنگ پیشگیری کند و مانع آغاز آن شود؛ ولی واقعیت آن است که جنگِ پیشگیرانه عملا جنگ را گسترش میدهد. مگر تهاجم واشنگتن به عراق داعش را ایجاد و دخالتهای ناروای غرب در سوریه، آن را تقویت نکرده و تبعات آن به خودِ آمریکا و اروپا بازنگشته است؟ بههمینترتیب دخالت غلط ایران و شیعیان در سوریه به عراق و ایران برخواهد گشت»(از مصاحبه مصطفی تاجزاده، فعال سیاسی و عضو حزب مشارکت در نقد مداخله نظامی ایران در سوریه، آبان ۹۵، https://goo.gl/VrDUJV