«۲۵۰ هزار ساکن حلب شرقی؛ وحشت‌زده و پنهان‌شده در پناهگاه‌ها از بیم بمباران‌ها؛ فصل سیاهی در تاریخ سیاست بین‌الملل»
جمله بالا را جان اگلند، رئیس نهاد امدادرسانی سازمان ملل در امور سوریه، امروز در توصیف وضعیت انسانی در حلب شرقی گفته است. (https://goo.gl/AHSJTf)
پس از وارد شدن بزرگترین شوک در قریب چهار سال گذشته به ساکنین و مخالفان مسلح حاضر در این ناحیه در پی فروپاشی سریع و پی‌در‌پی خط اول دفاعی در محلههای هنانو و جبل بدرو و سپس از دست دادن محلههای صاخور، حیدریه، الهلک و کل ناحیه شمالی وضعیت مطابق گزارش ها در این منطقه، آشوب‌زده و سردرگم گزارش می‌شود. در پی اعمال استراتژی بمبارانهای ویرانگر بر محله‌ها توسط ائتلاف ایران-اسد-روسیه و از بیم ورود شبه‌نظامیان لبنانی،ایرانی، فلسطینی، عراقی و افغان، هزاران ساکن حلب شرقی پس از ناتوانی سازمان ملل در نجات جان آنان هر کدام به فکر و تصمیم شخصی خود به دنبال راه چاره و فرار، رهسپار بخشی شده‌اند:
بخشی به محلههای جنوبی تحت کنترل مخالفان رفته‌اند، بخشی به محله‌ی کردنشین شیخ‌مقصود و شماری نیز در میانه‌ی هراس و اضطراب از آینده‌ی نامعلوم، خطر ورود به منطقه غربی تحت کنترل دولت را پذیرفته‌اند.
برای دستگاه تبلیغات ائتلاف ایران-اسد-روسیه و هواداران آنان، تصاویر آن دسته از خانوارهایی که روانه‌ی گیت‌های خروجی تحت کنترل حکومت سوریه شده‌اند و در نهایت درماندگی و تحقیر و امیدِ ترحم با شعارهای «زنده‌باد بشار» تسلیم سرنوشت شده‌اند، نمایی از «فتح» است؛ همچنان که ویران کردن شهر با بمبارانهای جنون‌آمیز و قدم نهادن عراقی‌ها و افغان‌ها و ایرانی‌ها در شهر اشباح و کوچاندن ساکنانش نماد «آزادسازی» است.
جامعه‌ی جهانی آنقدر سکوت کرد تا چهره‌ی قحطی‌زدگان کره‌شمالی که در برابر دوربین‌های دولتی برای «کیم جونگ اون» فریاد زنده باد سرمی‌دادند، این بار در صورت سوری‌های آواره از بمباران حلب و در برابر اسد تکرار شود.
دوربین‌ها اما توان انتقال آشوب حاکم بر روح و روان بی‌پناهان سوری را ندارند، همچنان که ترس و وحشتی که ساکنان از سپردن خود به دست حکومت بعث دارند قابل وصف و برای ناظران غیرسوری قابل درک نیست. کوله‌باری از هزاران تصویر شکنجه‌ی دستگیرشدگان ناگهانی و مرگ ناپدیدشدگان در بازداشت‌گاه‌های بعث نه تنها در ذهن و ضمیرشان قرار دارد، بلکه پیش چشمان همه‌ی انان است که سه هفته پیش چرا توافق برای تخلیه‌ی محله‌ی الوعر در حمص در میانه‌ی اجرا به‌هم خورد؛ آن‌هنگام که دولت در برابر خواست مخالفان از سرنوشت ۶ هزار تن از ۷۳۰۰ ناپدید‌شده‌ی سوری ساکن این منطقه در زندان‌هایش اظهار بی‌اطلاعی کرد.
وضعیت امروز تنها ماحصل کمپین مرگبار ائتلاف ایران-اسد-روسیه در محاصره و بمباران شهر نیست، بلکه بیش از آن نتیجه‌ی انفعال جامعه جهانی در مقابله با نیرویی است که در راه به زانو درآوردن شهر در طول این ماه‌ها از هیچ‌چیز فروگزار نکرد؛ از گرسنگی دادن شهر و بمباران کور مناطق مسکونی با بمب‌های خوشه‌ای و آتش‌زا و سنگرشکن تا خفه کردن ساکنان با گاز کلر و ویران کردن بیمارستان‌ها.
در همان حال که کشته‌ها و زخمی‌های بمباران روزهای گذشته در نبود امدادرسان‌ها همچنان زیر آوارها هستند؛ پس از روزهای متوالی خبررسانی از آمار کشته‌ها و مجروحان، جمله‌ی«ویسام زرقه»، معلم انگلیسی و فعال محلی حاضر در حلب شرقی در پاسخ به خبرنگار واشنگتن‌پست، نمای نهایی از جوّ حاکم بر شهر را بدست می‌دهد:
«حلب خسته تر از آن است که گزارش شمار تلفاتش را بدهد»(https://goo.gl/69Twkk)
