«ایران، حزب‌الله، جبهه النصره؛ شما قیم و صاحب اختیار مناطق ما نیستید»/ «نه به کوچ اجباری و تغییر[بافت جمعیتی]» / «سرزمین ما، شرافت ما؛ هیچ کس حق ندارد آن را خرید و فروش کند»
تجمع ساکنان شهرک‌های تحت‌محاصره‌ی ببیلا، بیت‌سحم و یلدا در جنوب دمشق، در اعتراض به توافقات منجر به بی‌خانمان‌سازی اجباری ساکنان شهرهای تحت کنترل مخالفان، ۱۲ آوریل ۲۰۱۷
درحالیکه برای سال‌ها «اعتراض به اسرائیل برای کوچاندن اجباری فلسطینیان» در مرکز دستگاه تبلیغات سیاست خارجی ایران و حزب‌الله لبنان قرار داشت، اکنون آنان از همان روش برای تحت کنترل گرفتن شهرهای سوریه استفاده می‌کنند؛ با بیرون ریختن ساکنان آنان و بازگرداندن ساختمان‌های شهر متروکه شده به دستان دولت.
استراتژی خالی کردن شهرهای تحت کنترل مخالفان از سکنه، در فاز نخست به شکل نظامی و با بالا بردن فشار به روش‌های ترور و ارعاب در مقیاسی عظیم و بوسیله‌ی قحطی دادن و با بمباران‌های کور(گاز، بمب‌های خوشه‌ای،آتش‌زا، بشکه‌ای) انجام شده و به دلیل حجم قساوت نهفته در پشت سر آن غالبا موفقیت‌آمیز بوده است.
در پی راندن بخش اعظم ساکنان و از هم‌پاشاندن روانی قوم مغلوب باقیمانده با ساخت شبح مرگ بر فراز شهرها بر اثر قحطی، گاز کلر، سارین یا بمباران کور؛ فاز بعدی انجام می‌شود که عبارتست از تحمیل توافق‌های یک‌جانبه بر مردم بازمانده و گروه‌های شبه‌نظامی فرسوده که عملا حق انتخابی در ان وجود ندارد و به پاکسازی قومی و برهم زدن بافت جمعیتی با ترک همیشگی ساکنان بومی می‌انجامد.
امری که در سند دیوان بین‌الملی کیفری در ردیف جنایات بشری ذیل عنوان «جابجایی اجباری» تعریف شده است. الکس وایتینگ دادستان سابق دیوان بین‌المللی کیفری و استاد حقوق دانشگاه هاروارد می‌گوید:«اگر به شهروندان گفته شود که یا باید منطقه را ترک کنند یا خطر هدف‌‌قرار‌داده شدن عمدی بوسیله نیروهای نظامی را بپذیرند؛ این رخداد ذیل جابجایی اجباری تعریف می‌شود. کلمه «اجبار» در جابجایی اجباری، معنایی فراتر از اجبار فیزیکی دارد و شامل تهدید به اعمال زور، تحمیل اضطرار یا ترس از خشونت و شدت رفتار می‌شود.» ( https://goo.gl/R9ckuo )
در مورد حلب شرقی سازمان ملل بی‌خانمان‌سازی ساکنان آن را جنایت جنگی خواند. ( https://goo.gl/uNOlPi ) در حالی که مشابه آن در شهرهای مختلف در حال انجام است.
در حالی که در بسیاری موارد مردم بازمانده طی سال‌ها، ماندن در شهر خود را ولو با بمباران‌ها به آوارگی ترجیح داده‌اند، تحت فشار فزاینده برای آوارگی و پذیرفتن توافق قرار گرفته و در برخی موارد نیز در داخل، گروه‌های شبه‌نظامی مخالف گاه افراطی نظیر جبهه النصره، با افول امید پیروزی در ناحیه متمایل به پذیرفتن آن برای ملحق شدن به دیگر گرو‌ه‌ها در مناطق دیگر(نظیر ادلب) هستند.
