ترجمه مقاله مشترک وزیر خارجه انگلیس، بوریس جانسون، و وزیرخارجه فرانسه، ژان‌مارک ایرو منتشره همزمان در نشریه‌های لوموند و گاردین
«وحشت و مرگ؛ این است سرنوشت کودکان سوری تحت حکومت بشار اسد. در روز ۴ آوریل، دو هواپیما از پایگاه نظامی شعیرات، متعلق به رژیم و تحت حمایت روسیه، برخاستند. به نظر می‌رسد با احتمال قریب به یقین که آن‌ها غیرنظامیان خان شیخون را با گاز مرگبار بمباران کردند. آنچه در پی آن رخ داد ترسناک‌تر از آن است که توصیف شود. رنجی فجیع، طولانی و کور برای نوزادان، زنان و کهنسالان. ده‌ها کشته و صدها مصدوم که تا همیشه آثار این حمله را با خود حمل خواهند کرد. این حمله شرمندگی را برای رژیم سوریه و هوادارانش به همراه آورد. این حمله جهان را شرم‌زده کرده. تا چه وقت می‌توانیم چنین چیزی را تاب بیاوریم؟
ما عمیقا از اینکه شورای امنیت سازمان ملل روز ۱۲ آوریل نتوانست اجماعش را به نمایش گذارد متاسفیم. ما به همراه ایالات متحده قطعنامه‌ای را پیشنهاد کردیم که این حمله شیمیایی را محکوم می‌کرد و حمایت بدون قید و شرط خود را از تیم تحقیق سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی ابراز می‌نمود. قطعنامه پیشنهادی ساده و متعادل بود. روسیه، در هشتمین بار از ۲۰۱۱ بدین سو، آن را وتو کرد. این وتو همراه شد با فهرستی از ادعاهای دروغین که گفته شدند تا در مسئولیت رژیم شک بیاندازند.
ما پیش از این نیز در معرض تولید چنین دروغ‌های بی‌شرمانه‌ای بوده‌ایم. دیگر نمی‌توانیم. وقتی بچه‌ها با گاز خفه می‌شوند دیگر نمی‌توانیم چنین دروغ‌های پستی را تحمل کنیم. بگذارید واقعیات را به شکلی سرراست ارائه کنیم. دانشمندان بریتانیایی نمونه‌هایی را از قربانیان حمله تحلیل کرده‌اند. تست این نمونه‌ها برای سارین یا ماده‌ای مشابه آن مثبت بوده است. آنالیز ما نشان می‌دهد دو جت سریع‌السیر سوریه در حاشیه خان شیخون بوده‌اند و در محدوده‌ی محل احتمالی اصابت. ما معتقدیم تنها رژیم توانایی آن را دارد که چنین حمله‌ای را انجام دهد. از همین رو بسیار محتمل است که این حمله توسط رژیم اسد انجام شده باشد. ادعاهای روسیه مبنی بر اینکه انبار‌های اپوزسیون هدف قرار داده شده‌اند با واقعیات تطبیق ندارد.
رژیم سوریه ید طولایی در استفاده از ترور و ارعاب دارد. استفاده آن از بمباران‌های کور، شکنجه و اعدام‌های دسته‌جمعی به صورتی گسترده توسط کمیسیون تحقیق سازمان ملل و بسیاری دیگر از نهادهای غیرانتفاعی مستند شده‌اند.
استفاده از تسلیحات شیمیایی توسط رژیم سوریه همچنین تاریخ درازی دارد. مکانیزم تحقیق مشترک سازمان ملل در گزارش ماه آگوست و اکتبر ۲۰۱۶ خود چندین نمونه استفاده از مواد شیمیایی را علیه غیرنظامیان پس از حمله به غوطه در ۲۰۱۳ مستند کرده است؛ سه عدد از آن حملات بر پایه‌ی مستندات «کافی» به رژیم سوریه نسبت داده شده‌اند و یکی به داعش.
تکذیب‌های رژیم هیچ کس را نباید تحت تاثیر قرار دهد. اسد گفته است که این تروریست‌ها بوده‌اند. اما اسد پیش از این هم گفته بود که بمب بشکه‌ای ندارد، غیرنظامیان را بمباران نمی‌کند و شکنجه نمی‌کند؛ به این خاطر که «غیرمنطقی» است انجام چنین کارهایی. بمب بشکه‌ای وجود ندارد؟ تصاویرش همه‌جا هستند. حمله به غیرنظامیان صورت نمی‌گیرد؟ کمپ‌های آوارگان در ترکیه مملو از قربانیانش هستند. شکنجه‌ای نیست؟ عفو بین‌الملل دریافته است که تنها در زندان صیدنایا ۱۳ هزار نفر کشتار شدند.
پس بله، غیرمنطقی است آقای اسد، اما نه در منطق جنایتکارانه‌ی شما. ادعا می‌کنید انبارهایتان به طور کامل تحت نظارت سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی نابود شده‌اند، پس این تسلیحات شیمیایی به کار رفته از کجا آمده‌اند؟ سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی آشکارا نشان داده است که یک خلأ جدی و تناقض در اعلام ذخایر شیمیایی سوریه وجود دارد. از این رو ما نیاز به تحقیق بیشتر داریم.
روسیه و ایران به طور پیوسته تلاش کرده‌اند سرپوش بگذارند. وقتی مکانیزم تحقیق مشترک سازمان ملل/سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی استفاده از شیمیایی را توسط داعش مستند کردند این دو کشور آن مرجع تحقیق را ستودند، اما وقتی همان مرجع شواهد قاطعی علیه فراهم آورد آن را انکار کردند. در سال ۲۰۱۴ روسیه ارجاع سوریه به دیوان بین‌المللی کیفری را مسدود کرد.
جامعه جهانی وظیفه اخلاقی دارد تا فراتر رود. این مسئولیت ماست تا از ممنوعیت اکید تسلیحات شیمیایی محافظت کنیم. این مسئولیت ماست تا مطمئن شویم کسانی که چنین حملات شیمیایی را ترتیب داده‌اند به سزای خود برسند. این برای صلح و امنیت جهانی امری حیاتی است.
کمیسیون تحقیق سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمیایی از طرف جامعه جهانی این حمله را بررسی خواهد کرد. مکانیزم تحقیق مشترک سازمان ملل و سازمان منع گسترش سپس خواهد گفت که چه کسی مسئول است. ما به این پروسه اطمینان داریم و به طور کامل از آن حمایت می‌کنیم. هیچ بی‌عقوبتی در کار نخواهد بود.
آن‌گاه پس از آن چه می‌شود؟ سوری‌ها دارند رنج می‌کشند. شورای امنیت دوپاره شده است و بنابراین نمی‌تواند پایانی بر رنج‌های آنان بگذارد. ما باید اتحاد را بازگردانیم. ما باید با این بحران مهیب که هسته‌ی ارزش‌های بشری را زیر سوال برده است گلاویز شویم.
نقطه آغاز آتش‌بس است که باید تقویت شود و تحت اجرا و نظارت بین‌المللی باشد. این پروسه تضمین خواهد کرد که حمله‌ای این‌چنین دیگر اتفاق نیفتد. به صورت موازی، ما باید انرژی دوباره‌ی خود را روی فرآیند سیاسی بگذاریم با حضور ذی‌نفعان اصلی، تا سرانجام انتقال پیش‌بینی‌شده در قطعنامه ۲۲۵۴ را اجرایی کنیم؛ انتقالی مسالمت‌آمیز و به سوی ثبات منطقه‌ای که به ان احتیاج داریم؛ اگر که می‌خواهیم تروریسم را در بلندمدت شکست دهیم.»
منبع در لوموند فرانسه: https://goo.gl/DiAUlt
در گاردین انگلیس: https://goo.gl/XU93Cf
